Och, jaki majestatyczny widok! Pode mną rozciąga się cała Buda i Peszt, a w oddali widzę punkt widokowy na wzgórze János, a nawet pasmo Wzgórz Budańskich. Jednocześnie wcale mi nie przeszkadza, że nie mogę tam pojechać. Z jednej strony sam wyglądam fantastycznie, a z drugiej tyle pięknych widoków mam na wyciągnięcie ręki, że mimo tego, że stoję tu od wieków, wciąż mi się to nie znudziło. Nazywam się Zamek Buda i stoję na Wzgórzu Zamkowym w Budzie. Na szczęście nie sam, a razem z kilkoma innymi fantastycznymi budynkami. Jest Baszta Rybacka, górująca nad kościołem Macieja i kręte, romantyczne uliczki dzielnicy Zamku Królewskiego, pełne maleńkich, kolorowych, starych kamienic. Następnie, gdy się do mnie zbliżysz, zobaczysz Pałac Sándor, w którym mieszka prezydent Republiki Węgier. Po kolejnym krótkim spacerze obok kolejki linowo- terenowej w Budzie i wspaniałej kutej żelaznej bramie, w końcu docierasz do mnie, do kompleksu zamkowo- pałacowego. To wszystko wyjaśnia dlaczego Zamek Królewski od 1987 roku znajduje się na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Moim zdaniem zasłużenie. Wracając do mnie, nie ma wątpliwości, że jestem imponującą budowlą, ale muszę dodać, że nie od razu mnie zbudowano. Moja budowa rozpoczęła się w stylu gotyckim w XIV wieku, po czym nastał król Ludwik Wielki i król Zygmunt, a następnie król Maciej w XV wieku, którzy nadal mnie rozbudowywali i upiększali. Ostateczny kształt uzyskałem pod koniec XIX wieku, ale dzięki temu długiemu procesowi mam części gotyckie, renesansowe, barokowe i neobarokowe. Królowie już od jakiegoś czasu nie mieszkają w moich murach, ale na szczęście nie straciłem na wielkości. Goszczę Węgierską Galerię Narodową, Muzeum Historii Budapesztu i Bibliotekę Narodową Széchényi, dzięki którym spędzam dni wśród pięknych dzieł sztuki i literatury. Nie wyobrażam sobie większego zaszczytu podnoszącego mój splendor.