Sękacz to wypiek cukierniczy z ciasta biszkoptowego, pieczonego nad otwartym ogniem na obracającym się rożnie w kształcie drewnianego wałka lub wydłużonego stożka. Jego niecodzienny wygląd przypomina drzewo z sękami (stąd jego nazwa), a po przekrojeniu ciasta widać warstwy jasne i ciemne – mniej i mocniej spieczone, przypominające słoje w pniu drzewa. Pieczenie sękacza to prawdziwa sztuka, która wymaga nie tylko użycia specjalnego pieca, ale też wiele wprawy i nie lada cierpliwości. Gotowy sękacz może być pokryty lukrem lub czekoladą, posypany cukrem pudrem lub serwowany bez żadnych dodatków. Jak głosi legenda, polska kariera sękacza zaczęła się na Suwalszczyźnie, gdzie po raz pierwszy upieczono go na cześć królowej Bony, która ponoć miała słabość do słodkich wypieków. Prawdopodobnie na wesele swojego syna arystokratka zleciła kucharzowi, aby ten stworzył nietuzinkowe ciasto. Kucharz długo rozmyślał nad tym, czym zaskoczyć królową. W końcu zupełnie przez przypadek wylał odrobinę delikatnego ciasta na gorący zataczający koła rożen. Krem natychmiast zaczął się zapiekać, formując spektakularne sople. Poprzez nieostrożność mistrz stworzył nowy rodzaj wypieku, o którym jeszcze nikt nie słyszał. Zaprezentowano go w trakcie uroczystości i zadziwił on wszystkich biesiadników wyglądem i smakiem. Od tamtego czasu sękacz stał się oprawą królewskiego stołu na wszystkich nadzwyczajnych wydarzeniach. W 2005 roku podlaski sękacz został wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych.