Puszcza Białowieska to ogromny teren leśny leżący częściowo w Polsce, a częściowo na terenie Białorusi. Centralnym punktem puszczy jest Białowieski Park Narodowy, wraz z miejscowością Białowieża. Tym co wyróżnia Puszczę Białowieską jest niepowtarzalna fauna i flora, wiele gatunków roślin i zwierząt występuje tylko na tamtym terenie, znaczna część z nich jest chroniona i zagrożona wyginięciem. Żyje tam około 60 gatunków ssaków, z których najsłynniejszy jest oczywiście żubr. Puszcza jest również królestwem jeleni, łosi, saren, dzików, wilków szarych czy rysi euroazjatyckich. Żyje tam także wiele gatunków ptaków, z dzięciołami na czele. Puszcza słynie jednak przede wszystkim z lasów o pierwotnym, bardzo już rzadko spotykanym charakterze. Są to ostatnie lasy naturalne na niżu europejskim. Symbolem rozpoznawczym Białowieskiego Parku Narodowego jest żubr. Żyje tam obecnie największe w Polsce i jedno z największych w Europie stad tych zwierząt. Puszcza Białowieska jest wpisana przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa. Jej teren podzielony jest na cztery strefy. Strefa pierwsza, czyli Białowieski Park Narodowy to miejsce pozostawione całkowicie działaniu natury, gdzie człowiek nie może ingerować w żaden sposób. W dwóch kolejnych strefach, możliwa jest ograniczona ingerencja człowieka, jak na przykład zbieranie grzybów, czy polowanie na niektóre gatunki zwierząt. W ostatniej strefie dozwolone są działania ochronne m.in. w celu zachowania naturalnych siedlisk zwierząt.