Wśród hałasu mojego warsztatu, otoczony narzędziami i szkicami, ja, Josef Faltus, zastanawiałem się nad poważnym zadaniem, jakie przede mną stoi. Uwiecznienie Milady Horákovej wiązało się z ogromną odpowiedzialnością. Jej historia zapadła głęboko w zbiorową pamięć Czechów, będąc symbolem siły, przekonania i poświęcenia. Historia Milady była wzruszająca. Była zwolenniczką demokracji i praw kobiet, wykazując niezachwianą odporność nawet w obliczu potężnego reżimu komunistycznego po II wojnie światowej. W latach pięćdziesiątych została niesprawiedliwie osądzona i skazana w pozorowanym procesie, który wywołał falę sprzeciwu w całym kraju. Pomimo wyczerpujących tortur i rosnącej presji, duch Milady nie został złamany. Jej tragiczny koniec i poświęcenie życia za swoje przekonania, był wyraźnym świadectwem jej niezłomności. Na miejsce uczczenia jej pamięci wybrano ulicę Sněmovní, w samym sercu Pragi. Wyzwaniem dla mnie było ujęcie istoty Milady tak, aby pokazać osiągnięcia jaj życia i dziedzictwo. Inspiracja pojawiła się w niekonwencjonalnej formie: skowronek siedzący na mikrofonie. Skowronek w czeskim folklorze symbolizuje nadzieję i wolność. Jej piosenka jest pieśnią obietnicy i jaśniejszego jutra, podobnie jak ideały Milady. Mikrofon symbolizuje jej głos, odzwierciedlający jej przekonania i sprzeciw wobec opresyjnych sił, którym się przeciwstawiała. Dziedzictwo Milady odbija się echem poza jej czasami. Ulice nazwane jej imieniem służą jako wieczne przypomnienie, a jej narracja jest nauczana w szkołach, dzięki czemu jej historia o odporności i przeciwstawieniu się uciskowi pozostaje żywa w sercu każdego Czecha.