Husarze byli bardzo przystojnymi żołnierzami. Jeździli na silnych, zwinnych koniach i nosili ozdobne, plecione płaszcze, zwane mente, na których sznury były przeplatane metalowymi włóknami, co nie tylko dobrze się prezentowało, ale także służyło jako ochrona przed uderzeniami miecza. Nie wspomniałem jeszcze o charakterystycznym nakryciu głowy, czyli husarskim shacku. Oczywiście, armie dawnych epok, utrzymywały husarzy nie dlatego, że dobrze wyglądali, ale dlatego, że świetnie sprawdzali się w przeprowadzaniu podstępnych najazdów na wroga. Najwcześniejsze wzmianki o tych lekkich jeźdźcach pochodzą z końca XIV wieku, a kilkadziesiąt lat później król Maciej wspomina o nich jako o husarzach. Choć huzarzy byli pierwotnie serbskimi i chorwackimi jeźdźcami, później stali się typowo węgierską siłą, która przetrwała wieki, a ze względu na ich sukces, inne kraje - takie jak Polska, Francja i Włochy - również utworzyły własną husarię. Wracając do najazdów, ja sam zawdzięczam swoją sławę najazdowi lub wyczynowi husarskiemu, który stał się sławny w całym imperium. W 1757 roku, z zaledwie 4320 żołnierzami, nie tylko zdobyłem Berlin, ale także go zniszczyłem. Byliśmy w mieście tylko jeden dzień, ale splądrowaliśmy je, zabraliśmy parę rękawiczek dla mojej królowej Marii Teresy i zniknęliśmy. Cała Europa śmiała się z pruskiego władcy Fryderyka Wielkiego. Moja kariera rozwinęła się po tym naprawdę dobrze, więc myślę, że to zrozumiałe, że postawili mi pomnik na zamku w Budzie, a nawet nakręcili o mnie film. Oh!