Historia gołąbków sięga XIX wieku. Dawniej gołąbki były potrawą bezmięsną, jadaną przez chłopów i mniej zamożną ludność Europy środkowowschodniej. W liście kapusty, której uprawa była popularna w tej części kontynentu, zawijano kaszę z dodatkiem ziemniaków. Taka potrawa była sycąca i tania w wykonaniu, była więc popularnym daniem wśród uboższej ludności. Istnieje kilka teorii dotyczących stosowania samej nazwy „gołąbki”. Jedna z nich mówi, że nazwa ta, powstała we wschodniej Europie, ma pochodzenie symboliczne. Dawniej gołębie kojarzono z siłą i czystością. Druga teoria mówi o pochodzeniu nazwy od perskiego lub ormiańskiego słowa oznaczającego kapustę. Istnieje też pogląd, który mówi o zapożyczeniu nazwy gołąbki z potrawy pochodzącej z Francji, gdzie jadano farsz z delikatnego mięsa gołębiego, zawinięty w liście kapusty. Taki zabieg miał zapobiec ich wyschnięciu w trakcie pieczenia. Klasyczne polskie gołąbki zawijane są w podgotowane liście kapusty białej. Do tak przygotowanych liści należy nałożyć farsz, składający się z mięsa wieprzowego, ryżu lub kaszy, dodatku cebuli, grzybów. Uformowany farsz zawija się w liść kapusty, tworząc kształt krokieta, a następnie umieszcza w naczyniu ciasno jeden obok drugiego, często także na liściach kapusty. Tak przygotowane gołąbki są pieczone lub gotowane w wywarze a następnie polewane sosem.