Leżę pośrodku wzgórz Szczawnickich w środkowej Słowacji. Należę do Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO. Jestem dawnym miastem górniczym, jednym z najpiękniejszych i ciekawszych historycznie na Słowacji. Już w dokumencie z 1156 roku teren ten wymieniany jest jako kraina górników. Wśród wydobywanych minerałów dominowała ruda srebra, dlatego też nazywano mnie „srebrnym miastem”. W XVIII wieku stałem się największym ośrodkiem wydobycia metali szlachetnych w monarchii habsburskiej. Stopniowo koncentrowało się tu także szkolnictwo i nauka górnicza. Założono tu także najstarszą węgierską szkołę górniczą, którą później przekształcono w Akademię Górniczą – pierwszą tego typu uczelnię. Później połączyła się z Akademią Leśną, a do miasta wróciła chwała i dobrobyt. Pod koniec XVIII wieku byłem trzecim co do wielkości miastem na Węgrzech, ale moja sława nie trwała długo. Sto lat później działalność górnicza zaczęła podupadać, a wraz z nią rozwój miasta. Tak było ze mną do 2001 roku, kiedy zamknięto ostatnią kopalnię. Główną atrakcją miasta jest Stary Zamek, w którym dziś mieści się muzeum. Większość zabytków Bańskiej Szczawnicy skupiona jest na obszarze pomiędzy Placem Trojičném a Placem Ratuszowym. Obydwa place oddziela gotycki kościół św. Katarzyny z końca XV wieku oraz budynek ratusza ze smukłą wieżą zegarową. Kolumna Trójcy Świętej stoi na środku Placu Trojičnego. Największym budynkiem na Placu Trójcy Świętej jest dom Hellenbachów, który pierwotnie służył dworowi górniczemu, a później należał do Akademii Górniczo-Leśnej. Kolejny budynek użyteczności publicznej stoi przy ulicy Kammerhof. Dziś jest to główny budynek Słowackiego Muzeum Górnictwa.