Zapora Solińska to ogromny obiekt i najwyższa tama w Polsce. Zapora wodna w Solinie została uruchomiona w lipcu 1968 roku. Przy jej budowie, która trwała blisko 9 lat, pracowało ponad 2000 ludzi. Na dnie obecnego Jeziora Solińskiego znajdowało się kilka wiosek (m.in. wieś Solina). Ich dorobek życiowy został zrównany z ziemią, a samych mieszkańców przesiedlono. Tereny, które obecnie są dnem Jeziora Solińskiego, na początku lat 60. zamieszkiwało około 3 tysiące osób. Rolą zapory jest spiętrzanie wód Sanu, Soliny i innych pomniejszych potoków oraz regulowanie poziomu wody w zalewie i produkowanie prądu. Na całym Jeziorze Solińskim panuje strefa ciszy, co oznacza, że nie można tam stosować sprzętu wyposażonego w silniki spalinowe.