Jestem pomnikiem w pobliżu Synagogi Hiszpańskiej w Pradze, który przedstawia postać Franza Kafki, jadącego na moich bezgłowych ramionach, pomnik powstał w hołdzie dla jego opowiadania „Opis walki” z 1912 r. Urodzony w niemieckojęzycznej rodzinie żydowskiej Kafka był prawdziwym synem Pragi. Jego opowieści, rozgrywające się na tle tego historycznego miasta, splatają zawiłe historie jednostek zmagających się z absurdami egzystencji. Gdy przechodzą obok mnie goście, często słyszę rozmowy na temat kultowych dzieł Kafki, takich jak „Przemiana” czy „Proces”. Choć Kafka studiował prawo, jego dusza związana była z literaturą. Jego historie, pełne postaci uwięzionych w biurokratycznych koszmarach lub osobistych udrękach, do dziś poruszają czytelników. Niestety, za jego życia geniusz Kafki budził wątpliwości. Na łożu śmierci poprosił nawet swojego przyjaciela Maxa Broda, aby spalił wszystkie jego niepublikowane rękopisy. Na szczęście Brod dostrzegł ich nieocenioną wartość i zadbał o to, aby pisma Kafki przetrwały. Każdego dnia, gdy noszę Kafkę na ramionach, zarówno turyści, jak i miejscowi zatrzymują się, robią zdjęcia lub po prostu kontemplują jego postać. Dzięki nim i przeze mnie, dziedzictwo Kafki, ukształtowane przez jego wewnętrzną walkę i głębokie przemyślenia, na zawsze pozostaje częścią bogatej historii Pragi.