Kiedy siedzę w garderobie i spoglądam na przepiękny plakat promujący moją nową sztukę, nachodzi mnie fala wspomnień o moim drogim przyjacielu Alfonsie Muchie. To było pod koniec XIX wieku, kiedy los złączył nasze ścieżki i rozpoczął niesamowitą wspólną podróż przez sztukę. Poznałam Muchę zupełnie nieoczekiwanie w Paryżu i od razu urzekł mnie jego niepowtarzalny styl artystyczny. Podczas tego pamiętnego spotkania zaprojektował plakat do mojej sztuki „Gismonda”. To było urzekające; wydłużone formy, pastelowe odcienie i skomplikowane wzory – niewątpliwa cecha charakterystyczna tego, co później stało się ruchem secesyjnym. Nasza współpraca była sensacją, a wraz z nią gwiazda Muchy zaczęła błyszczeć. Mucha nie był zwykłym twórcą plakatów; był geniuszem o wielu talentach. Malował, projektował biżuterię, zajmował się dekoracją wnętrz, a nawet tworzył scenografię. Jego prace, czy to scenografia teatralna, czy plakaty, emanowały swoistą magią, otulając nas mistycznym światem piękna. Miłość do ojczyzny, Czechosłowacji, tak naprawdę pokazała głębię arstystyczną Alfonsa Muchy. Świadectwem tej miłości i podziwu dla słowiańskiej historii było jego arcydzieło „Epos słowiański”. Na dwudziestu monumentalnych płótnach namalował epickie opowieści, mity i rzeczywistość Słowian, tworząc ponadczasową kronikę ich dziedzictwa. Na tym nie skończyło się zaangażowanie Muchy w sztukę i ojczyznę. Wierzył w inspirującą i podnoszącą na duchu siłę sztuki. Przekonanie to przyjęło namacalną formę, gdy aktywnie przyczynił się do projektowania nowych czechosłowackich banknotów i znaczków pocztowych, jeszcze bardziej umacniając swoją rolę w kulturalnym i narodowym przebudzeniu swojego kraju. Kiedy zastanawiałam się nad tym wszystkim, patrząc na plakat, który rozpoczął naszą wspólną podróż, poczułam przemożne poczucie wdzięczności. Znać i współpracować z takim artystą, patriotą i wizjonerem jak Alfons Mucha, było nie tylko moim szczęściem, ale darem dla świata sztuki.