Znowu popołudniowy korek... Napięcie, trąbienie. Chciałbym powiedzieć kierowcom, żeby się uspokoili, wszystko będzie dobrze, dojadą do celu, ale kto by słuchał słów kamiennego lwa? Uwierz mi, jestem tu od początku, a nawet dłużej. Dokładnie od 1852 roku, dzięki rzeźbiarzowi Jánosowi Marschalkó, który stworzył nas wszystkich. Dekorujemy boki Mostu Łańcuchowego Széchenyi w Budapeszcie. Czasami lubię myśleć, że my go strzeżemy. Most został przekazany do użytku wcześniej, bo w 1849 roku, w ramach ceremonii prowadzonej przez austriackiego feldmarszałka Juliusa Jacoba von Haynau – znanego z pokonania Węgrów w wojnie o niepodległość. Pomysł na most nie był jednak jego, lecz węgierskiego hrabiego Istvána Széchenyi, który nie mógł przeprawić się łodzią przez Dunaj, nad którym teraz stoi most, z powodu lodu zimą 1820 roku. Projekt i konstrukcję mostu wykonali angielscy inżynierowie, dwaj Clarkowie, William Tierney Clark i Adam Clark. Nie byli spokrewnieni, po prostu mieli to samo nazwisko. Plac po stronie Budy został nazwany na cześć Adama Clarka i dzień po dniu obserwuję na nim ruch uliczny, naprzeciwko tunelu biegnącego pod Várhegy. Niewiele rozmawiamy z lwami po drugiej stronie mostu, zwłaszcza że po stronie Pesztu w 1907 roku wybudowano Pałac Gresham. Od tego czasu twierdzą, że mają lepszy widok, ale myślę, że to głupie, bo czyż najlepszy widok w Budapeszcie nie jest na wspaniały Zamek Królewski? Cóż, jest jedna rzecz, która jest piękniejsza. Nasz most, Most Łańcuchowy.