Kiedy nauczyciel Novák prowadził swoją entuzjastyczną klasę po brukowanych uliczkach Kutnej Hory, zaczął opowiadać o chwalebnej przeszłości miasta. „Dzieci” – zaczął, poprawiając okulary – „to miasto było kiedyś drugim co do znaczenia na ziemiach czeskich dzięki bogatym kopalniom srebra. W średniowieczu wydobywano tu znaczną część europejskiego srebra. To właśnie to bogactwo dało początek wspaniałym budynkom, które widzimy wokół siebie.” Wskazał na potężną budowlę katedry św. Barbary, arcydzieło gotyku. „Ta katedra” – wyjaśnił – „poświęcona jest św. Barbarze, patronce górników. Dbałość o szczegóły, zaokrąglone łuki i złożoność witraży świadczą o zamożności i znaczeniu Kutnej Hory”. Kontynuując swój spacer, klasa dotarła do Vlašskégo dvoru. „W tym budynku” – powiedział pan Novák – „była niegdyś siedziba mennicy królewskiej. Wybijano tu słynne praskie grosze. Monety te odegrały istotną rolę w rozwoju gospodarczym regionu”. Gdy klasa zbliżyła się do ossuarium w Sedlcu, ton pana Nováka stał się nieco ponury. „Ta kaplica ozdobiona jest kośćmi dziesiątek tysięcy ludzi, co stanowi pamiątkę po dżumie i wojnach husyckich. Może się to wydawać niesamowite, ale jest także refleksją nad przemijaniem życia i równością ludzi po śmierci.” Wreszcie, gdy stanęli w centrum miasta, nauczyciel machnął ręką: „Wszystkie skarby, które widzisz, od kamiennych fontann po wspaniałe pałace, są powodem, dla którego Kutna Hora znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. To miasto nie jest tylko skarbem Republiki Czeskiej, ale skarbem całego świata.”