Uwielbiam te ciche wieczorne chwile, kiedy się budzę, a inne nietoperze jeszcze śpią, i wtedy mogę spokojnie rozejrzeć się po jaskini. Wiele innych nietoperzy zazdrości nam, ponieważ mieszkamy w jaskini stalaktytowej Aggtelek. To naprawdę fajny adres, ale nie dlatego tu mieszkamy. To dlatego, że nasi rodzice, dziadkowie, a nawet ich rodzice mieszkali tu od pokoleń. Przez długi czas było to bardzo ciche miejsce, ale ostatnio odwiedza je wiele osób, ponieważ na świecie nie ma wielu takich jaskiń ze stalaktytami. Zwłaszcza takich z tak wieloma różnokolorowymi stalaktytami. Ludzie faktycznie żyli tu 7000 lat temu, a potem na długi czas zapadła cisza. Następnie w 1742 r. opublikowano artykuł o jaskiniach, a potem przybywało tu coraz więcej ludzi. Nawet Sándor Petőfi, węgierski poeta, przybył tutaj i wyrył swoje imię na ścianie jaskini w 1845 roku, co jest zdecydowanie wandalizmem – nieważne, czy jest się słynnym poetą czy nie. Ludzie i tak nam nie przeszkadzają. Nie śpimy w nocy, a oni przychodzą w ciągu dnia, kiedy śpimy, ale czasami mogą być hałaśliwi. Muszę jednak przyznać, że gdyby nie oni, a raczej bez przewodnika, który zawsze im towarzyszy, nie wiedziałbym nawet połowy tego, co wiem o jaskini. Cóż, dość moich rozmyślań, inni się budzą. Czas spojrzeć na nocne niebo i znaleźć coś na śniadanie.