Czy kiedykolwiek słyszałeś o pianinach Bösendorfer? Myślę, że tak, w końcu słyniemy na całym świecie z pięknego brzmienia. Jednak ja wyróżniam się nawet wśród Bösendorferów, ponieważ byłem instrumentem jednego z największych węgierskich kompozytorów, Zoltána Kodálya. Niestety odszedł, ale kiedy żył, grał na mnie właśnie tutaj, w swoim mieszkaniu na rogu Kodály körönd, placu w Budapeszcie, który obecnie nosi jego imię. Dziś nikt tu nie mieszka, mieszkanie funkcjonuje jako muzeum i prezentuje twórczość Zoltána Kodálya. Och, ale kiedy on żył! Jakie cuda na mnie grał. Na przykład napisał operę János Háry, dzięki której węgierskie pieśni ludowe stały się częścią muzyki klasycznej. W dziedzinie pieśni ludowych pozostawił po sobie wielkie zasługi, przypisuje mu się zapoczątkowanie zbierania pieśni ludowych. Zaczął nagrywać pieśni ludowe w 1905 roku, co następnie kontynuował przez pewien czas wraz z innym kompozytorem, Bélą Bartókiem. Rezultatem dziesięcioletniej pracy Kodálya były tysiące nagranych piosenek ludowych. Poza tym oczywiście nie przestawał komponować, oprócz utworów scenicznych pisał także dzieła orkiestrowe, chóralne i kameralne. Jego miłość do muzyki nie kończyła się jednak na pisaniu i graniu. Uważał rozwój edukacji muzycznej i jak najszersze praktykowanie muzyki za niezwykle ważne, w ten sposób narodziła się metoda Kodálya, która zaczęła być testowana w praktyce w 1945 roku, a później stała się integralną częścią węgierskiej edukacji muzycznej. Podstawowa zasada metody Kodály'a jest prosta. Muzyka ma pozytywny wpływ na każdego, rozwija umiejętności dzieci, a instrumentem, który każdy ma na wyciągnięcie ręki, jest jego własny głos. Trudno się z tym nie zgodzić, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, że nie ma chyba nic bardziej odświeżającego niż zaśpiewanie ulubionej piosenki.