W historii polskiego kina, nurt ten był prawdziwym objawieniem. Narodził się w 1956 roku. Jego cechą charakterystyczną była współpraca ze znakomitymi pisarzami, naturalna gra aktorów, bogactwo symboli i metafor, podejmowanie tematów tabu takich jak wojna i okupacja, trauma ludzi żyjących w okresie wojny, miłość i samotność oraz bohaterstwo. Polska Szkoła filmowa pozwoliła więc nie tylko artystom, lecz także widzom rozprawić się z ciężkimi czasami wojennymi, okupacją, a także zmianami politycznymi. Jako pierwsza w historii naszego kina uczyła sztuki opowiadania obrazem. Wśród dzieł Polskiej Szkoły Filmowej, które warto poznać, znajduje się m.in.: „Kanał” Andrzeja Wajdy (1957) – film poświęcony powstaniu warszawskiemu, „Popiół i diament”, Andrzeja Wajdy (1958) – dramat filmowy opowiadający o losach partyzantów z powojennego podziemia, „Matka Joanna od Aniołów”, Jerzego Kawalerowicza (1960) – film fabularny opowiadający o jezuicie, który przybywa do zakonu, aby wypędzić złe duchy, które opętały zakonnice. Filmy młodych polskich twórców z przełomu lat 50 i 60 stały się wizytówką naszego kina na świecie. Do dziś stanowią najbardziej znaną kartę polskiej kinematografii, są wymieniane w światowych encyklopediach kina. Osiągnięcia i rozpoznawalność na świecie nie byłyby możliwe, gdyby nie rozwój polskiej szkoły filmowej.