Krakowskie obwarzanki to kulinarna wizytówka Krakowa. Początki tego wypieku sięgają średniowiecza, a obecnie tradycyjna receptura jest chroniona przez oznaczenie geograficzne przyznane przez Komisję Europejską. Przygotowanie obwarzanka składa się z kilku etapów. Z mąki, wody, soli, cukru, drożdży i tłuszczu, ugniata się ciasto, formuje z niego dwa wałki, które zaplata się w warkocz. Przed pieczeniem warkocz należy zanużyć w gorącej wodzie, dzięki czemu uzyskuje się chrupiącą skórkę na zewnątrz i miękki środek. To właśnie od „obwarzania” w wodzie pochodzi nazwa „obwarzanek” i dzięki temu procederowi otrzymujemy jedyny w swoim rodzaju wypiek, zamiast zwykłej drożdżowej bułki. Można powiedzieć, że obwarzanek to pierwsze krakowskie jedzenie uliczne, czyli street food. Najstarsze wzmianki o nim pochodzą z XIV w., z czasów króla Jagiełły, a sto lat później król Jan Olbracht zakazał ich produkcji poza Krakowem. Prawdziwe obwarzanki można obecnie kupić w jednej z kilkuset budek i przenośnych wózków oznaczonych niebieską naklejką z unijnym znakiem. Codziennie jest wytwarzanych i sprzedawanych kilkaset tysięcy sztuk tego wypieku, który kupują zarówno mieszkańcy Krakowa, jak i turyści. Nie wolno mylić go z preclem czy bajglem, podobnymi wypiekami, różniącymi się jednak kształtem i sposobem wyrabiania. Bajgiel jest wypiekiem wywodzącym się z tradycji żydowskiej, precel natomiast wywodzi się z południa Europy i ma kształt charakterystycznej ósemki.