Legenda o Lechu, Czechu i Rusie jest jedną z najważniejszych polskich legend opowiadającą o więzach między różnymi narodami słowiańskimi, o początkach państwa polskiego oraz o pochodzeniu polskich barw narodowych, godła i pierwszej stolicy Polski. Bohaterami opowieści jest trójka braci, książąt słowiańskich, którzy wyruszają z terenów dawnej Chorwacji na północ i wędrują przez niezamieszkałe tereny wraz ze swoimi ludźmi w poszukiwaniu nowego miejsca do osiedlenia się. Jako pierwszy od wspólnej wędrówki odłączył się Rus, który oznajmił braciom, że jego ludzie nie mają sił podróżować dalej i musi zakończyć podróż i założyć osadę. Następnie od dalszej wędrówki odłączył się Czech, który osiadł blisko gór. W końcu i Lech znalazł miejsce dla siebie - na równinie nad wodą. Gdy Lech i jego lud usłyszeli wrzask i zobaczyli białego orła siadającego w swoim gnieździe na wielkim Dębie na wzniesieniu, na tle czerwonego zachodu słońca uznali, że to znak od Boga, że wybrali dobre miejsce na budowę grodu. Według legendy stąd właśnie wzięła się nazwa dzisiejszego miasta Gniezno, pierwszej stolicy Polski oraz jej herb, czyli biały orzeł na czerwonym tle. Legenda po raz pierwszy została zapisana w tzw. Kronice Polsko-Węgierskiej, którą historycy datują na 1222 r. Według tej kroniki trzej bracia najpierw zapoczątkowali Państwo Wielkomorawskie, a następnie trzy odrębne państwa: Polskę, Czechy i Ruś.